Τσίπρας μέχρι να δύσει ο ΣΥΡΙΖΑ
Αν ο Τσίπρας κερδίσει εκλογές, το κόμμα θα καταλάβει, σαν αναρριχόμενο φυτό, την εξουσία, ποτίζοντας με ισχύ, θέσεις και χρήμα τα στελέχη του. Αν ο Τσίπρας χάσει τις εκλογές, το κόμμα θα τον ακολουθήσει στο Σούνιο –όσοι απομείνουν θα μπορούν να φιλοξενηθούν στον ξενώνα. Το κόμμα ανήκει στον πρόεδρο. Δεν ισχύει, απαραιτήτως, το αντίστροφο.
του Κώστα Γιαννακίδη
Γίνεται μεγάλη κουβέντα για διάφορους τύπους, υποτίθεται γραφικούς, που πήραν τον λόγο στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ψεκάζοντας την αίθουσα με ανοησίες. Σιγά το θέμα. Τέτοιοι τύποι υπάρχουν και αλλού, απλώς στον ΣΥΡΙΖΑ τους έδωσαν τον λόγο. Ας πρόσεχαν. Επικοινωνιακά το συνέδριο επισκιάστηκε από τους ξεχωριστούς ομιλητές. Τέλος πάντων, δεν έχει και μεγάλη σημασία ούτε ποιος μιλάει ούτε αυτά που λέει. Το κόμμα είναι του Τσίπρα. Και επειδή είναι το κόμμα του Τσίπρα, θα ακολουθήσει τη μοίρα του αρχηγού του.
Αν ο Τσίπρας κερδίσει εκλογές, το κόμμα θα καταλάβει, σαν αναρριχόμενο φυτό, την εξουσία, ποτίζοντας με ισχύ, θέσεις και χρήμα τα στελέχη του. Αν ο Τσίπρας χάσει τις εκλογές, το κόμμα θα τον ακολουθήσει στο Σούνιο –όσοι απομείνουν θα μπορούν να φιλοξενηθούν στον ξενώνα. Το κόμμα ανήκει στον πρόεδρο. Δεν ισχύει, απαραιτήτως, το αντίστροφο. Eνταση μέχρι το τέλος στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ – διαφωνίες στην ψηφοφορία για το καταστατικό Πατήστε εδώ
Τον άλλο μήνα, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας θα εκλεγεί πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ από τα μέλη του κόμματος. Κάποιοι, στο περιβάλλον του, σκέφτονται ότι θα ήταν χρήσιμο να υπάρξουν και κάποιες άλλες, συμβολικές, υποψηφιότητες. Ας πούμε μία γυναίκα, ένας νεολαίος. Δεν συμφωνούν όλοι, κάποιοι το βρίσκουν γελοίο. Θα εκλεγεί, λοιπόν, με ένα σταλινικό ποσοστό. Και αν θέλει, θα το τυπώσει σε ένα χαρτί να το κουνάει μπροστά στον Φίλη, στον Τσακαλώτο, στον Βούτση. Κανένας δεν πρόκειται να βγάλει λέξη.
Πρώτον, επειδή ο αρχηγός θα έχει νωπή λαϊκή εντολή από τη βάση και, δεύτερον, επειδή θα κάνει ζέσταμα στη μία γωνιά του ρινγκ για να αντιμετωπίσει τον Μητσοτάκη. Υπάρχει περίπτωση να σηκωθούν και να φύγουν, όπως έκανε ο Λαφαζάνης το 2015; Ούτε για αστείο. Θα κατηγορηθούν ως Πέμπτη Φάλαγγα του Μητσοτάκη και, εκτός των άλλων, θα μηδενίσουν τις πιθανότητές τους να γευθούν ξανά εξουσία. Ολοι θυμούνται, άλλωστε, ότι χάρη στον Αλέξη μπήκαν σε υπουργική κούρσα. Και εδώ που τα λέμε, είναι και το μήνυμά τους θολό. Αυτοί μιλάνε για αριστερό πρόσημο και ιδεολογική καθαρότητα.
Ποιος λέτε να έχει μεγαλύτερη απήχηση στην κοινωνία; Ο Τσίπρας θα προτιμούσε οι εκλογές να γίνουν την επόμενη Κυριακή. Αν τις έχανε, που θα ήταν το πιθανότερο στη δεδομένη στιγμή, θα είχε νωπή εντολή από τη βάση του κόμματος για να περιμένει και την επόμενη αναμέτρηση. Τώρα πάμε για την επόμενη άνοιξη. Μέχρι του χρόνου μπορεί να γίνουν και να αλλάξουν πολλά, καμία πρόβλεψη δεν στέκεται σταθερά πάνω στο τραπέζι.
Το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ μας έδειξε ότι ο Τσίπρας αποφάσισε να πάρει τα πάντα επάνω του, πηγαίνοντας σε μία προσωπική σύγκρουση με έναν αντίπαλο που ο ίδιος θεωρούσε εύκολο, ωστόσο εκείνος τον έχει φορτώσει με πολλές πολιτικές καρπαζιές. Και εδώ το ερώτημα είναι πού βάζει τις μάρκες του ο Τσίπρας. Αν νομίζει ότι είναι ελκυστικός ύστερα από τόσα χρόνια στην πρώτη γραμμή, ενδεχομένως να κάνει λάθος. Πολλοί έχουν βαρεθεί να τον βλέπουν και να τον ακούν, πόσο μάλλον να τον ψηφίζουν. Και αν ποντάρει στη φθορά του αντιπάλου του, τότε δεν κρατάει το παιχνίδι στα χέρια του.
——————-
Η ανατολή ενός αρχηγικού κόμματος
Τσάμπα το κεραυνόπληκτο ύφος του Τσακαλώτου στο Τάε Κβο Ντο, όταν συγκέντρωνε πάνω του μια πρωτόγνωρη αντάρα συντροφικών αποδοκιμασιών. Είναι πολύ απλό. Ο αγγλοσαξονικής κουλτούρας Γιούκλιντ δεν είχε ακόμα αντιληφθεί ότι το παλιό του κόμμα είχε πεθάνει.
του Δημήτρη Ευθυμάκη
Συγγνώμη, έχετε δει εσείς ποτέ σοβαρό αρχηγό (όχι θεσμικό πρόεδρο ή γραμματέα, αλλά κανονικό αρχηγό) δίχως τους κλακαδόρους του; Δίχως τους εξαγριωμένους χαχόλους του, που και μόνο με την υποψία προσβολής ή αμφισβήτησης του «Θεού» τους, ανοίγουν τη στρόφιγγα του λιμενεργατικού υβρεολογίου τους ή κατεβάζουν άγαρμπα τη χερούκλα τους στον αντίπαλο σβέρκο;
Συμπαθάτε με, αλλά αρχηγός δίχως τέτοιους γύρω του, παριστάνει τον αρχηγό, δεν είναι. Οπότε, τσάμπα το κεραυνόπληκτο ύφος του όρθιου Ευκλείδη Τσακαλώτου στο Τάε Κβο Ντο, όταν συγκέντρωνε πάνω του μια πρωτόγνωρη αντάρα συντροφικών αποδοκιμασιών και ουουου, διανθισμένων από διάφορα «κάτσε κάτω, ρε» ή από ευγενικές παραινέσεις του τύπου «κατέβα για αρχηγός, ρε, και θα σου πω εγώ τι θα πάρεις…».
Είναι πολύ απλό. Ο αγγλοσαξονικής κουλτούρας Γιούκλιντ δεν είχε ακόμα αντιληφθεί ότι το παλιό του κόμμα είχε πεθάνει. Eνταση μέχρι το τέλος στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ – διαφωνίες στην ψηφοφορία για το καταστατικό Πατήστε εδώ Εκείνη τη σημαδιακή στιγμή, βίωνε την ανατολή του αρχηγικού Τσιπρικού κόμματος. Το ίδιο και ο Βούτσης, το ίδιο και ο Βίτσας.
Τα σοβαρά αρχηγικά κόμματα, αυτά που διαθέτουν αρχηγό ο οποίος αντλεί την προσωπική του δύναμη (και λατρεία) από τη λαϊκή βάση δίχως ενδιάμεσους, δεν αναλίσκονται σε λεπτεπίλεπτες ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, ούτε αφήνουν ανοιχτά μονοπάτια σε ψευτοαντιρρησίες και σε εσωτερικές πολιτικές μειονότητες.
Τα σοβαρά αρχηγικά κόμματα λύνουν τα θέματα τους διαμιάς. Και διά βοής. Από τον καιρό του Τσελεπίτσαρη που έβγαζε το βρωμερό τσαρούχι του και το σήκωνε ψηλά με την γκλίτσα του για να αποθεώσει τον Δηλιγιάννη, μέχρι τον Ελευθέριο Βενιζέλο, που όποιος τολμούσε να του πει κουβέντα ένιωθε στην πλάτη του τη δικαιοσύνη των Γυπαρέων, πάντα έτσι πορεύονταν τα αρχηγικά κόμματα.
Ο Ανδρέας είχε τον Γιώργο Κουρή να εξηγεί ότι ο αρχηγός προτίμησε τη Δήμητρα γιατί η Μαργαρίτα δεν του είχε τηγανίσει ποτέ ένα αυγό, θυμάμαι σαν τώρα τον Γιώργο να μπαίνει στις Κεντρικές Επιτροπές και να χοροπηδάει γύρω του σαν δαιμονισμένος ο Μιχελογιαννάκης (ναι, αυτός που μετά πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ), τώρα ήρθε και η σειρά του αρχηγού Αλέξη να κάνει επίδειξη των Αυριανιστών του μέσα στο συνέδριό του.
Δεν τον κακίζω τον Τσίπρα, είναι ρεαλιστής, ώριμο τέκνο της ανάγκης και ώριμο τέκνο της οργής. Με τα «ω, αγαπητέ» και τις comme il faut πολιτικές συμπεριφορές δεν γίνεσαι πρωθυπουργός. Εδώ χρειάζεται ενότητα και πυγμή στο εσωτερικό του κόμματος, αλλιώς δεν γίνεται δουλειά. Απλώς τους άλλους λυπάμαι, τους παλιούς (που είπε και ο Παπαδημούλης) που ήρθαν οι νεοπασόκοι και θέλουν να τους διώξουν από το σπίτι τους.
Αμ δεν είναι το σπίτι τους πια, ήταν…
Πηγή: Protagon.gr
