«Αδελφές κρατάτε γερά μην μας πάρουν τα εσώρουχα και μας ξεσκίσουν στο π@δ@μα…»…
Στην βιολογία των πουλερικών, υπάρχουν οι απλές ή αλλιώς κοινές «κότες», υπάρχουν και οι «Λιράτες», αυτές που πιστεύουν ότι είναι ισάξιες με τα κοκόρια…
Οι πρώτες περπατούν με το κεφάλι προς τη γη, τσιμπώντας ότι σκ@τ@ εντοπίζουν και ενίοτε όταν πίνουν νερό σηκώνουν το κεφάλι προς τα πάνω για να το καταπιούν, σε μία κίνηση που σχεδόν όλοι των ανθρώπων πιστεύουν ότι είναι κίνηση περηφάνιας και επίδειξης ισχύος… Δίπλα τους, πάντα ο Επιβήτορας Κόκορας ή Κόκορας ο Κυρίαρχος, που εμποδίζει οιονδήποτε ανταγωνιστή του να βατέψει το χαρέμι του ή έστω να το ενοχλήσει με τις ερωτοτροπείες του…
Οι δεύτερες διαφέρουν από τις πρώτες για το ευμεγέθες πολύ χαρακτηριστικό λυρί τους, που
τις κάνει να μοιάζουν ότι είναι κοκόρια, νομίζουν στην συμπεριφορά τους ότι είναι, δυσκολεύονται να μπουν στο «χαρέμι» κάποιου ισχυρού κόκορα, αλλά όταν κάποιος «κόκορας», συνήθως παλιάς κοπής τις καλέσει στην αυλή του, εκεί που έχει συγκεντρώσει ή φυλάξει χαλασμένους σπόρους ή τρίματα (ψίχουλα) ψωμιού, τρέχουν προς αυτόν χωρίς καμία αντίρρηση, χωρίς να υπολογίζουν και το αναπόφευκτο βάτεμα του κυρίαρχου κόκορα που ακολουθεί… που οι παρατηρητές των πραγμάτων, έχουν συμπεράνει εδώ και πάρα πολύ καιρό ότι τις ευχαριστεί τελικά, σε σημείο να έρχονται σε λιράτο κοτοοργασμό…
Ανεξάρτητα, βέβαια από αυτό που τους συμβαίνει και το οποίο κατά κοινή διαπίστωση όχι μόνο τους αρέσει, αλλά το διαλαλούν κι’όλας, συνεχίζουν οι ίδιες να δείχνουν το «πλούσιο σε εμφάνιση λυρί τους», κακαρίζοντας σε όλο τον περίγυρό τους ότι θα στείλουν στα αζήτητα τον Κόκορά τον Κυρίαρχο που τις βατεύει ασυστόλως…
Από την άλλη οι Κότες, οι επονομαζόμενες και Κοινές, -λόγω της παντελούς έλλειψης κάποιου φυλετικά διακριτού χαρακτηριστικού-, διαβιούν στο χαρέμι του «δικού» τους Κόκορα του Κυρίαρχου, ναι αυτό που οι ίδιες επέλεξαν κάποια στιγμή μετά από το κλασσικό τρυφερό κάλεσμά του, χωρίς πλέον να ευχαριστιούνται όπως παλιά, το βάτεμα ή αλλιώς πήδημα που τους προσφέρει σε καθημερινή βάση, ακριβοδίκαια πάντα… Όχι δεν αισθάνονται πλέον «κοτο-οργασμό», αλλά ένα αδιόρατο πόνο που είναι προς το παρόν υποφερτός, αν και αναλογίζονται τι μπορεί να συμβεί αν ο Κόκοράς τους, εξαφανισθεί ξαφνικά ή κάποιος τον στείλει για κρασάτο μαγείρεμα…
Αν και ο Επιβήτοράς τους Κόκορας ο Κυρίαρχος, δεν τις άφησε ποτέ να αναζητήσουν τροφή στα πλούσια λιβάδια που βρίσκονται γύρω – γύρω από το αρχοντικό κοτέτσι τους, -Κόκορας είναι αυτός, είναι δυνατόν να μην διαθέτει τέτοιο;-, οι ίδιες κατάφεραν όλες ή σχεδόν όλες να δημιουργήσουν «πάγκο», εξασφαλίζοντας ότι όταν σπάσουν τα δεσμά τους και ο Κόκορας πάει για άλλες πολιτείες, δεν θα έχουν ανάγκη κανένα, αν και μερικές απ’ αυτές διορίσθηκαν και σε άλλα κοτέτσια, άλλες έφτιαξαν ή επιχειρούν να φτιάξουν δικά τους, ενώ ορισμένες, -προνομιούχες μάλιστα-, διαπιστώνοντας ότι ο Κόκοράς τους, είναι πλέον πολύ μεγάλος στον βιολογικό κύκλο του, έχουν ήδη κλείσει συμφωνίες για το πέρασμα σε άλλο χαρέμι με ισχυρό ή μάλλον ισχυρότερο Κόκορα που διαθέτει και ιατρικές γνώσεις… γνώσεις που ποιος ξέρει πότε θα χρειασθούν…;
Σε όλα αυτά υπάρχει πάντα ο Κόκορας ο Κυρίαρχος, που πλέον ονομάζεται από φίλους, αντιπάλους και εχθρούς «γηραλέος Αυτοκράτορας», αφού τα «προσόντα» του στην αναπαραγωγή, η σοφία του και κυρίως η «πονηριά» του, -παρόλο που οι ερχόμενοι από τα βάθη της νιότης του τον αναφέρουν ως ξεγάνωτο ντενεκέ-, του είχαν επιτρέψει να γίνει εδώ και πάρα πολύ καιρό, ο «Επιβήτορας Κόκορας», τόσο για τις Κότες τις Κοινές, όσο και για τις Κότες τις Λιράτες, φτιάχνοντας μάλιστα ένα πρωτότυπο Χαρέμι…
Κι ενώ βιολογικά πλέον δεν έχει τις απαραίτητες δυνάμεις και αντοχές, εξ’ού και το περιπαικτικό «γηραλέος Αυτοκράτορας», βατεύει νοητικά και όχι μόνο, όλο το χαρέμι του, και τις Κότες τις Κοινές και τις Κότες τις Λιράτες, που θεωρούν ότι χωρίς αυτόν δεν έχουν πλέον μέλλον, για το οποίο αγωνιούν έτσι κι αλλιώς τι θα συμβεί και ακόμη τι περιγραφές γι’αυτές θα έχουν τα ιστορικά στοιχεία…
Κι αυτό γιατί ο μέγας Κόκορας του Χαρεμιού, ο επονομαζόμενος και γηραλέος αυτοκράτορας, ουδέποτε άφησε αποδείξεις για τον τρόπο που διοικούσε το χαρέμι με τις κότες του… Απλώς έδινε εντολές στις Κότες τις Κοινές και αυτές τις εκτελούσαν χωρίς καμία αντίδραση ή έστω απόπειρα άρνησης, ακόμη και στις περίπτωση που το στήσιμο ήταν «στα τέσσερα», στάση πολύ αγχώδης και επώδυνη για τα μελλούμενα…, αν και η πρώτη των πρώτων «αρχικότα» του χαρεμιού έχει κάνει την περίφημη δήλωση «το χαρέμι είναι απόλυτα προστατευμένο από τον Κόκορα και κανείς δεν μπορεί να του κάνει τίποτα».
Άραγε είναι έτσι ή όπως αναφέρουν πλέον τα Κοκοράκια που ετοιμάζονται να καταλάβουν το βασίλειο του Κόκορα…. «η αχλάδα έχει πίσω την ουρά…»…
——————
*Το παρόν είναι μία πολύ ταπεινή απόπειρα μεταφοράς της γραφής νοημάτων, όπως αυτές αποτυπώνονται στη «Φάρμα των Ζώων» του Τζ. Όργουέλ, στα σημερινά δρώμενα… Όποιος μπορεί να αντιληφθεί τα ουσιαστικά «ιστορικά» στοιχεία, είναι πραγματικά ελεύθερο πνεύμα, απαλλαγμένο από «ιούς», όπως αναφέρει και ο τεχνικός υπολογιστών…
Οι αναγνώστες τα μόνα που πρέπει να γνωρίζουν είναι:
α) ο Γηραλέος Αυτοκράτορας ή Κόκορας ο Κυρίαρχος, είναι προγραμματισμένο να οδηγηθεί στην σφαγή και
β) δυναμική ομάδα από γεμάτα ενέργεια «Κοκοράκια» είναι έτοιμα να καταλάβουν το κενό που θα δημιουργηθεί.
Τέλος άγνωστη η τύχη για το σημερινό χαρέμι και τις Κότες τις Κοινές (κυρίως) αλλά και τις Κότες τις Λιράτες, από τον ποιοτικό έλεγχο που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη για την διατροφή τους, τα σκ@τ@ με τα οποία τρέφονται και τα «αυγά» που έχουν συσσωρεύσει…. Και όπως λένε οι ειδικοί «γεωπόνοι» τίποτα δεν μπορεί να τεθεί στην άκρη με αίτιο την «παραγραφή» των συνθετικών συστατικών της διατροφής τους… ή τον φόβο ότι η «ομελέτα» που θα δημιουργηθεί αν σπάσουν, μπορεί να «λερώσει» και απήδηχτες κότες…
Το μόνο τελικά που μένει τόσο στις «Κότες τις Κοινές», όσο και στις «Κότες τις Λιράτες», είναι να αρχίσουν να κραυγάζουν με δύναμη, αυτό που τώρα σιγοψιθυρίζουν μεταξύ τους…. «Αδελφές κρατάτε γερά μην μας πάρουν τα εσώρουχα και μας ξεσκίσουν στο π@δ@μα…»…
————-
Υ.Γ.: Αν το μυαλό του αναγνώστη πηγαίνει σε συγκεκριμένες καταστάσεις, θεσμικούς ρόλους και πρόσωπα… πιθανόν να έχει απόλυτα δίκαιο, η ευθύνη, όμως δεν ανήκει στον γράφοντα, παρά είναι αποκλειστικά δική του… και μόνο…
Νίκος Παρίκος
